Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Όταν μια αλλαγή, προκαλεί νοσταλγία.

      Πιστεύω πως ο καλύτερος τρόπος για ν 'αρχίσω, είναι με το να εκφράσω τη μεγάλη μου λύπη
γι 'αυτή την αλλαγή.  Μα ποια αλλαγή, θα αναρωτιέστε; Τη μεγάλη αλλαγή που συνέβη στις 31 Μαρτίου του 2012, την ημέρα που μετά από 75 χρόνια λειτουργίας καταργήθηκε επισήμως ο ΟΕΔΒ. Ο πολυαγαπημένος οργανισμός έκδοσης διδακτικών βιβλίων, που θέλω να πιστεύω κανένας μας δε θα ξεχάσει. Διότι ακόμα και στη νεότερη γενιά, τη δική μου γενιά τα αστεία όπως π.χ. Όποιος Διαβάζει Είναι Βλάκας ή  Όταν Έχω Διάβασμα Βαριέμαι, είχαν το γούστο τους και πολυσυζυτήθηκαν.
   
  Και ποια είμαι εγώ που νοιάζομαι για ένα ξεχωριστό σύμβολο τόσων γενεών;
  Πως μπορεί ένα δεκατετράχρονο κορίτσι να έχει συναισθήματα και απόψεις πάνω σε τέτοια θέματα;
 

Σίγουρα αυτές είναι μερικές από τις απορίες που θα δημιουργηθούν σε πολλούς από σας.  Σίγουρα θα σκεφτείτε ότι τίποτα δε με καθιστά ικανή να γράφω γι' αυτόν τον οργανισμό με την πολυαγαπημένη κουκουβάγια, όπως επίσης και να νοσταλγώ, πιστέψτε με, να νοσταλγώ τις δύο πρώτες χρονιές μου στο δημοτικό σχολείο. Τότε που τα βιβλία μπορούσαν ακόμα να αυτοαποκαλούνται βιβλία γιατί είχαν ψυχή. Τότε που τους είχε απομείνει κάτι, έστω κάτι μικρό, από τα παλιά ζωντανά βιβλία.
Και ποιος δε θυμάται εκείνα τα μικρά βιβλιαράκια που λάτρευες να φυλλομετράς και όχι αυτές τις, συγγνώμη για την έκφραση, κουμούτσες που έχουν το θράσος να αποκαλούν σχολικά βιβλία; Αυτά τα τερατουργήματα που δυστυχώς ήταν να πέσει ο κλήρος στη δικιά μου γενιά για να τα υποστεί. Η μοίρα της δικιάς μου γενιάς να ζήσει όλες αυτές τις αισχρές και ανούσιες αλλαγές. Ας μην επεκταθώ άλλο και το θέμα πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις.
      Μόνο ένα πράγμα θα πω. Φανταστείτε σε λίγο καιρό, όχι στο πολύ μακρινό μέλλον, να καταργηθούν τα βιβλία όπως τα ξέρουμε. Να μην τυπώνονται πλέον σε χαρτί αλλά να υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο στην οθόνη του υπολογιστή. Τα παιδιά να διαβάζουν συνεχώς μπροστά σε μια οθόνη και να μην έχουν τα ερεθίσματα του να γυρνάς τη σελίδα του βιβλίου και να κόβεσαι από το μυτερό χαρτί, ή να μυρίζεις, την ευχάριστη για τους περισσότερους, φρεσκάδα του καινούργιου βιβλίου.
     Αλλά επειδή έχω γίνει ήδη αρκετά κουραστική, ας μπω στο "ψητό". Προ ημερών καθόμουν και κοιτούσα τα περσινά μου βιβλία που είχαν το καινούργιο σήμα από πίσω. Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών & Εκδόσεων. Όνομα και πράγμα! Δεν είδα κανέναν να ταυτίζεται με αυτό. Ποιος χρειάζεται περισσότερο ένα ινστιτούτο τεχνολογίας από έναν οργανισμό έκδοσης διδακτικών βιβλίων; Τέλος πάντων, να μην μακρηγορώ.  Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στη σκέψη μου να βρω έναν καινούργιο ορισμό γι' αυτό το στεγνό ΙΤΥΕ. Έτσι όπως καταλάβατε από το όνομα του ιστότοπου η ιδέα μου ήταν κάτι απλό και αστείο. Είμαστε Ιδιοφυΐες του Ύπνου! Φυσικά δε μπορεί να αντικαταστήσει τα προηγούμενα αλλά ποιος ξέρει; Μπορεί αργότερα να εξελιχθεί σε κάτι εξίσου "θρυλικό".